Dromen mag…toch?

Dissociëren.

Het zal je vast niet ontgaan zijn, deze week was het Kom op tegen Kanker week. Er wordt veel aandacht aan besteed op radio, tv en mensen doe ludieke acties om zoveel mogelijk geld in te zamelen. Hierdoor kan er nog meer en beter onderzoek worden gedaan voor deze vreselijke ziekte. Helaas heb ik, net als bijna iedereen, de ervaring met gezinsleden, familie, vrienden en kennissen die door kanker zijn overleden.

Ik kan me nog herinneren dat mijn oma zo’n 30 jaar geleden het woord kanker niet dorst uit te spreken en toen maar “K” zei.  Hierdoor moest ik gissen dat ze het over deze ziekte had. Kanker was toen een #taboe.

Gelukkig is er in de loop der tijd significant veel veranderd. Er kunnen door onderzoek steeds meer mensen geholpen worden, waardoor de overlevingskansen groter worden. Want 1 op 3 mensen krijgt de diagnose Kanker. Als je die diagnose krijgt, zal je enorm schrikken en misschien wel doodsangsten uitstaan. Meteen zullen er honderden gedachtes door je hoofd gonzen “Wat gaat er allemaal met me gebeuren, in welke molen kom ik terecht, hoe lang gaat het duren en overleef ik dit wel?

Als je het verteld aan je omgeving zal zij begrijpen wat voor een klap dit voor je is en leeft in meer of mindere mate met je mee. Er zal begrip zijn voor je lichamelijke en psychische klachten.

Maar stel je nou eens voor dat je op jonge leeftijd stelselmatig (seksueel) misbruikt wordt. Elke keer als het gebeurd sta je doodsangsten uit, je dissociëert je van jezelf omdat je de pijn die je aangedaan wordt niet wilt voelen. En de dader dreigt dat als je dit aan iemand verteld er de ergste dingen gaan gebeuren. Elke keer moet je dit weer ondergaan en omdat je het niet mag of kan vertellen, raak je gevangenen in je eigen lichaam. Langzaam zetten de mentale en lichamelijke klachten zich vast in je lijf. Leren op school gaat slechter omdat je je niet kan concentreren, je creëert angsten en fobieën. En als het je toch gelukt is om  een gedegen opleiding afteronden, lukt het je niet om dat in de praktijk te brengen, omdat je dusdanig in de ‘psychische gevangenis’ van jezelf zit, dat werken je niet lukt. Maar ook de lichamelijke klachten belemmeren je in je doen en laten.

Wist je dat hart en vaat ziekten maar ook kanker een gevolg kan zijn van een misbruiktauma?

Als ik hierover een presentatie of lezing wil geven op bv. scholen wordt dit meestal als Te Heftig ervaren, net als vroeger kanker onbespreekbaar was. Of ze zeggen dat dit seksueel misbruik bij hun op school niet voorkomt.

Terwijl 1 op de 3 mensen te maken krijgt met seksueel misbruik. Dat is net zoveel als bij kanker. En dan heb ik het niet over huiselijk geweld en andere vormen van misbruik.

Je zult inmiddels mijn droom wel begrijpen, laten we het taboe van (seksueel)misbruik doorbreken. We kunnen dit met elkaar doen.

Zodat:

Mensen in een veilige omgeving hun verhaal kwijt kunnen.

Ze meteen de juiste hulp kunnen krijgen.

De mentale en lichamelijke klachten verminderen of zelfs voorkomen kunnen worden.

De ziektekosten lager worden.

Misbruikslachtoffers beter mee kunnen doen in onze samenleving.

 

Ik denk dat dit goede redenen zijn om dit taboe te doorbreken. Dus laten we bij het begin beginnen en (seksueel) misbruik bespreekbaar maken. Misschien kunnen we dan over vijf jaar zeggen dat mijn droom is uitgekomen en dat we er net zoveel aan doen als voor ‘Opkomen tegen Kanker’.

Komen op tegen (seksueel)misbruik en geweld.