Adequaat reageren

Afgelopen maand kreeg ik contact met een hele bezorgde moeder van een jonge dochter. Heel begrijpelijk want haar dochter had haar net verteld dat haar vader haar als ze bij hem op bezoek ging misbruikte. Nadat dit heftige bericht een beetje was ingedaald, is zij achter de computer gedoken en is gaan googelen, waarbij ze op mijn website terecht kwam. We hebben een belafspraak gemaakt en daarbij kwam ik er al snel achter hoe adequaat deze moeder in het leven staat.

Ze had al meteen een afspraak  gemaakt met de huisarts en bij de politie om aangifte te doen. Toevallig hebben we dezelfde huisarts, dus stelde ik voor om in dat gesprek te vragen of het goed was als haar dochter bij mij zou komen om creatieve therapie te volgen. Want ik wil natuurlijk niet dat ik in het vaarwater ga zitten van allerlei instanties waardoor de hele aangifte procedure enz. in gevaar komt. Gelukkig was dit geen probleem.

Beren, beren, beren.

Maar ik zat met nog iets… Ik had nog nooit met kinderen gewerkt in mijn praktijk.

*Zou dit mij lukken?

*Spreek ik haar taal?

*Zou ik bij haar gevoel kunnen komen?

*En misschien nog belangrijker kan dit meisje van begin haar tienerjaren bij haar gevoel komen?

Want als dat niet het geval is, kan ik haar dochter niet verder helpen. Maar ik kan wel meehelpen zoeken naar een therapeut die hun wel verder kan helpen. Deze ‘beren’ heb ik met de moeder besproken en we hebben een afspraak gemaakt.

Bewondering

Hoe strijdvaardig en ogenschijnlijk nuchter de moeder het misbruik van haar dochter aanpakt. En hoe inzichtelijk zij dit verwoorde, heb ik met grote bewondering aanschouwd. Hoe zij sprak over haar ex-man, zonder hem te veroordelen, behalve hem de dader te noemen. Hoe zij het met haar andere kinderen wilde aanpakken zonder hun vader te noemen en wat hij gedaan had. En hoe ze met haar dochter en mij spreekt over het misbruik, hoe inzichtelijk zij het verwoord, vind ik in een woord bewonderingswaardig.

Ik ga het doen

We spraken af dat we het gingen proberen op een voorwaarde. Dat we heel eerlijk zijn naar elkaar. Dat als de dochter niet bij haar gevoel kon komen wij niet verder zouden gaan. En dat we niets gingen doen wat zij ECHT niet zou willen. (Maar over de bewondering die ik heb voor de dochter schrijf ik een ander keer.)

Trots

Inmiddels zijn we al enkele sessies verder. De dochter reageert heel goed op de sessie. Enkele dagen na elke sessie appen we even hoe het gegaan is. Voordat ze na de zomervakantie naar het voorgezet onderwijs gaat wilde haar moeder dat er stappen voorwaarts waren gemaakt in het verwerkingsproces. En ik ben heel trots en dankbaar dat ik dat samen met moeder en dochter teweeg heb kunnen brengen.